Założenie cewnika do żyły szyjnej wewnętrznej lub podobojczykowej, lub udowej

Brak współpracy ze strony pacjenta.

Celem zabiegu jest szybkie uzyskanie czasowego dostępu naczyniowego do dializy. W przypadku przewlekłej niewydolności nerek ten dostęp jest wykorzystywany aż do czasu, kiedy jest możliwe nakłuwanie wytworzonego chirurgicznie zespolenia tętniczo-żylnego na przedramieniu (może to potrwać nawet kilka miesięcy).

Wymagana jest pisemna zgoda pacjenta na zabieg.
Zalecane jest oznaczenie grupy krwi i parametrów krzepnięcia (czas protrombinowy, czas kaolinowo-kefalinowy, stężenie fibrynogenu, liczba płytek).

Preferowanym miejscem do założenia dostępu naczyniowego jest prawa żyła szyjna wewnętrzna. U chorych z dusznością i skazą krwotoczną korzystniejsze jest założenie cewnika do żyły udowej. Decyzję o rodzaju zakładanego dostępu podejmuje lekarz uwzględniając również swoje doświadczenie.
Zabieg jest wykonywany w ułożeniu płasko na plecach. Należy ściśle dostosować się do zaleceń związanych z ułożeniem głowy czy nogi. Po zdezynfekowaniu skóry w miejscu wkłucia roztworem alkoholowym jodyny i spirytusem lekarz znieczula miejscowo skórę, a następnie nakłuwa żyłę (czasami pod kontrolą ultrasonograficzną). Poprzez igłę wsuwa do naczynia prowadnik i wprowadza po nim dwukanałowy cewnik. Cewnik zostaje przyszyty niewchłanialnymi nićmi bądź zostaje przyklejony plastrami do skóry. Po założeniu wkłucia do żyły szyjnej lub podobojczykowej jest wykonywane zdjęcie radiologiczne w celu kontroli prawidłowej lokalizacji końcówki cewnika.
Pamiętać należy o dbałości o cewnik, unikać zmian pozycji ciała, które doprowadziłyby do pociągania cewnika, np. osuwania się na fotelu dializacyjnym. Może spowodować to wyrwanie cewnika i konieczność założenia kolejnego.
Miejsce wkłucia należy utrzymywać w czystości, nie można dotykać ich palcami. Zalecane jest stosowanie maści antybiotykowych na okolicę wkłucia.

Opracował
dr n. med. Jerzy Chudek