Oddech sztuczny, wentylacja za pomocą respiratora, wentylacja zastępcza

Brak istotnych przeciwwskazań.

Celem zabiegu jest zapewnienie prawidłowej wymiany gazów w płucach.

Wentylacja sztuczna jest wykonywana ze wskazań życiowych, tzn. w takich przypadkach, gdy bez pomocy respiratora pacjent nie jest w stanie przeżyć. Pierwszym etapem przed rozpoczęciem wentylacji mechanicznej jest zaintubowanie dziecka (włożenie rurki intubacyjnej do tchawicy). Jeśli wentylacja zastępcza jest prowadzona z uwagi na planowy zabieg operacyjny, pacjent zwykle wcześniej otrzymuje środki działające uspokajająco i usypiająco.

Do rurki intubacyjnej podłączane są specjalne plastikowe rury, które swoim drugim końcem łączą się z respiratorem i dostarczają powietrze wraz tlenem do płuc pacjenta. Lekarz ustawia parametry respiratora (m.in. ilość oddechów, objętość podawanego powietrza, zawartość tlenu i inne). W trakcie trwania wentylacji mechanicznej lekarz wykonuje badania krwi (tzw. badania gazometryczne), sprawdzając, czy wentylacja i wymiana gazów w płucach pacjenta przebiega prawidłowo. W zależności od otrzymanych wyników zmienia ustawiania respiratora, dostosowując je do aktualnego stanu pacjenta. Przez cały czas trwania wentylacji dziecko podłączone jest do monitora, który pokazuje stan jego podstawowych funkcji życiowych (akcja serca, ciśnienie krwi, wartość saturacji – stopień wysycenia hemoglobiny tlenem).
Wentylacja mechaniczna jest zabiegiem wykonywanym dla ratowania życia i utrzymywana jest tak długo, jak wymaga tego stan pacjenta.

Opracowała
dr n. med. Iwona Maruniak-Chudek